Άκου ρε μάνα να σου πω..
Γράφει η Ιωάννα Πιτσιλλή
Τα πάντα γύρω μας έχουν ξεφτίσει. Από τους ανθρώπους παρατηρώ πως έχει στερέψει το μέσα τους από αγάπη, έχει απλωθεί μια θολούρα στη ματιά τους. Ίσως να ‘ χει τσιμεντωθεί και της καρδιάς τους η πόρτα και δεν μπορείς να περάσεις ούτε το κατώφλι της πια.
Έχω καιρό να ακούσω από άνθρωπο μια καλή κουβέντα. Ίσως έχω και εγώ πολύ καιρό να πω μια, δεν ξέρω.
Να φταίει μάνα η ζωή που είναι σκληρή; Ίσως τόσο σκληρή που γίνεται κάποιες φορές και αδυσώπητη ; Είναι όμορφα τα όνειρα και οι ελπίδες μα τα τρομάζουν σαν τα παίρνουν μονότερμα οι ρουτίνες και οι υποχρεώσεις. Εκείνα τα άσχημα τα πρέπει.
Τρέχει η ζωή. Όλο τρέχει κάτι να προλάβει. Δεν ξέρω αν το φτάνει μάνα. Ξέρω όμως ότι αφήνει πίσω της μικρές χαρές χωρίς να τις γευτεί. Όπως τις βόλτες στου ήλιου την όμορφη ανατολή και την γεμάτη γοητεία δύση, όπως τις κούπες του καφέ με αυτούς που αγαπάς, όπως το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι, όπως εκείνη την εκδρομή στο βουνό που λέγαμε και δεν έχουμε ακόμα βρει το χρόνο να προγραμματίσουμε, όπως το περπάτημα που δεν αρχίσαμε.
Τρέχει με χίλια η ζωή. Και είναι μόνο μια. Και δεν πρέπει να χάνονται τα όμορφα. Δεν υπάρχει λόγος να χάνονται. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να αγαπάμε, πως είναι να νοιαζόμαστε, πως είναι να δείχνουμε ενδιαφέρον πραγματικό, πως είναι να γιορτάζουμε παρουσία μας τις στιγμές της χαράς, πως είναι να έχουμε χρόνο για μας και για ότι αληθινά αγαπάμε. Έχουμε μάθει μόνο να τρέχουμε. Και δεν κάνουμε ούτε μια τόση δα στάση να πάρουμε νερό και αέρα καθαρό.
Συμβιβασμοί κακούργοι μάνα που μας ρουφούν τα θέλω και που μας μικραίνουν τα όνειρα. Ανόητοι, θλιβεροί συμβιβασμοί. Και όλα τα θέλω στο περίμενε.
Ίσως θα έπρεπε να το πάμε από την αρχή. Να ρίξουμε λίγη αγάπη στη ζωή μας. Να την ζυμώσουμε μαλακά, να δέσει με όλα τα κομμάτια της. Να βρούμε στη συνέχεια χρόνο για τα απλά που κάνουν την ζωή πιο όμορφη και ας είναι τόσο πολύπλοκη πια. Ίσως έτσι να μπορούσαμε να σώσουμε κάτι. Ίσως τότε να μπορέσουμε να ακούσουμε ή πούμε και μια καλή κουβέντα.
πηγή
Γράφει η Ιωάννα Πιτσιλλή
Τα πάντα γύρω μας έχουν ξεφτίσει. Από τους ανθρώπους παρατηρώ πως έχει στερέψει το μέσα τους από αγάπη, έχει απλωθεί μια θολούρα στη ματιά τους. Ίσως να ‘ χει τσιμεντωθεί και της καρδιάς τους η πόρτα και δεν μπορείς να περάσεις ούτε το κατώφλι της πια.
Έχω καιρό να ακούσω από άνθρωπο μια καλή κουβέντα. Ίσως έχω και εγώ πολύ καιρό να πω μια, δεν ξέρω.
Να φταίει μάνα η ζωή που είναι σκληρή; Ίσως τόσο σκληρή που γίνεται κάποιες φορές και αδυσώπητη ; Είναι όμορφα τα όνειρα και οι ελπίδες μα τα τρομάζουν σαν τα παίρνουν μονότερμα οι ρουτίνες και οι υποχρεώσεις. Εκείνα τα άσχημα τα πρέπει.
Τρέχει η ζωή. Όλο τρέχει κάτι να προλάβει. Δεν ξέρω αν το φτάνει μάνα. Ξέρω όμως ότι αφήνει πίσω της μικρές χαρές χωρίς να τις γευτεί. Όπως τις βόλτες στου ήλιου την όμορφη ανατολή και την γεμάτη γοητεία δύση, όπως τις κούπες του καφέ με αυτούς που αγαπάς, όπως το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι, όπως εκείνη την εκδρομή στο βουνό που λέγαμε και δεν έχουμε ακόμα βρει το χρόνο να προγραμματίσουμε, όπως το περπάτημα που δεν αρχίσαμε.
Τρέχει με χίλια η ζωή. Και είναι μόνο μια. Και δεν πρέπει να χάνονται τα όμορφα. Δεν υπάρχει λόγος να χάνονται. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να αγαπάμε, πως είναι να νοιαζόμαστε, πως είναι να δείχνουμε ενδιαφέρον πραγματικό, πως είναι να γιορτάζουμε παρουσία μας τις στιγμές της χαράς, πως είναι να έχουμε χρόνο για μας και για ότι αληθινά αγαπάμε. Έχουμε μάθει μόνο να τρέχουμε. Και δεν κάνουμε ούτε μια τόση δα στάση να πάρουμε νερό και αέρα καθαρό.
Συμβιβασμοί κακούργοι μάνα που μας ρουφούν τα θέλω και που μας μικραίνουν τα όνειρα. Ανόητοι, θλιβεροί συμβιβασμοί. Και όλα τα θέλω στο περίμενε.
Ίσως θα έπρεπε να το πάμε από την αρχή. Να ρίξουμε λίγη αγάπη στη ζωή μας. Να την ζυμώσουμε μαλακά, να δέσει με όλα τα κομμάτια της. Να βρούμε στη συνέχεια χρόνο για τα απλά που κάνουν την ζωή πιο όμορφη και ας είναι τόσο πολύπλοκη πια. Ίσως έτσι να μπορούσαμε να σώσουμε κάτι. Ίσως τότε να μπορέσουμε να ακούσουμε ή πούμε και μια καλή κουβέντα.
πηγή
